1992 Kemal Sunal İle Röportaj

1992 Kemal Sunal Ölmeden Önceki Son Röportajı Ve Konuşmaları

 

Türk sinemasının en büyük komedi sanatçıs

ı Kemal Sunal öleli 12 yıl oldu. Biz de arşivlerden 

1985 yılında o dönem ses getiren bir röportajını yayınlıyoruz.

Türk Sinemasının güldüren adamı Kemal Sunal 3 

Temmuz 2000 yılında aramızdan ayrıldı. Türk basınının usta röportajcısı 

Yener Süsoy da bugün aramızda değil.
İşte o röportaj:
Sayın Sunal, söyleşimize, nerede doğdunuz, nerede 

büyüdünüz gibi bir klasik soru ile başlayalım.
- Evet... 1944 yılında İstanbul'da doğdum. İstanbul'un 

kenar semtlerinden biri olan Küçükpazar'da... Küçükpazar, 

Vefa'nın altındadır. İlkokulu aynı yerde, Mimar Sinan 

İlkokulu'nda okudum. Orta ve lise öğrenimimi Vefa Lisesi'nde

 tamamladım. Vefalıyım yani...

Kaç yıllarında bitirdiniz?
- 1966 mı, 67 mi, tam şimdi kesin bilemiyorum. 

Bir ara, Vefa Lisesi'nin en eski adamıydım. Çünkü

 her sınıfı iki senede geçtim. Bir tek yıl, kalmadan 

geçebildim. Ama bu, benim tembelliğimden, 

salaklığımdan ileri gelen bir şey değildi. 15-20 

kişilik bir grubumuz vardı. Beraber geçiyorduk, 

beraber kalıyorduk. Anlaşmış bir gruptu. Bir nevi 

haylazlıktı tabi... Vefa'yı işte, böyle zar zor şartlar 

altında bitirebildim. Liseyi bitirirken, amatör tiyatro 

çalışmaları başlamıştı. Lisenin temsillerinde oynuyordum,

sahneye koyuyordum. O sıralarda Akşam Gazetesi, liselerarası

 bir yarışma açmıştı. Orada, "Harput'ta Bir Amerikalı"yı oynadık.

 Lisem ve ben, çok ilgi çekmiştik. Ama o sıralarda, Kenterler'de 

profesyonel tiyatrocuydum. Ödül bize verilecekti ama, benim 

profesyonel olmam dolayısıyla vermediler. Benim yüzümden 

lisem kaybetti. Bunu hiç unutamam.
Yüksek öğrenim yaptınız mı?
- Liseyi bitirdikten sonra, Gazetecilik ve Halkla İlişkiler 

Yüksekokulu'na kaydoldum. İki sene okudum. Askerken, "Gelin

 ilk kaydınızı yenileyin, affa uğradınız" diye bir yazı 

geldi. Gidemedim, ondan 

sonra kaydım silindi. Tiyatro yüzünden imtihanlara 

giremedim, gidemedim ve bu tahsili yarım bırakmış oldum.
Vefa Lisesi'ndeki öğretmenlerinizle hala görüşüyor musunuz?
- Her sene bizim "Boza Günü"müz yapılır. Ona hep 

giderim. Hayatta olan hocalarımız da gelir. Görüşüyoruz, ellerinden

 öpüyoruz. İnsan çok heyecanlanıyor, çok duygusal bir gün...
Vefa Lisesi'nde bunca haylazlık dolu günlerden 

unutamadığınız bir anınızı anlatsanız...
- Yener Bey, bizim sınıfımız enteresandı. "Edebiyat-A" dedin mi, dur. 

Her ders sonunda, teneffüs zili çaldığında tuvalete gidip sigara içerdik.

 Öteki ufak sınıflarda okuyanlar, tuvalette etrafımızı çevrelerdi. Bir 

hadise oldu mu, bir şey yaptık mı, bir komik durum var mı, diye

 beklerlerdi. En çok da bunu, benden beklerlerdi. Bir olay soruyorsunuz.

 Her ders bir olay vardı.
En samimi arkadaşlarınız kimlerdi?
- Lisenin boza günü buluşuruz. Mesela Korsan Cevat. İsme bak... 

Kavanoz Erdal, Adnan, Taner, Gogo Cavit... Onların da hepsi, şimdi iş güç sahibi.
Okuldan kaçtığınız zamanlar, neler yapıyordunuz?
- Sinemaya gidiyorduk... Şehzadebaşı o zamanlar çok renkliydi

. Kulüp sineması vardı. Ferah, Turan sinemaları vardı. Yeni Sinema en

 lüks haliyle vardı. Kulüp Sineması'nda, topluca kaçtığımız için yoklama 

yapardık. 11 matinesinde show da vardı. Sonra film oynardı. Tam ekip, yerimizi alırdık.
Sınavlarda kopya çeker miydiniz?
Çekerdim, ara sıra... Bazen kitabı olduğu gibi sıranın üstüne koyup, çekerdim. Çok komik... Bir keresinde, kitabı resmen sıranın üstüne çıkardım. Hoca bağırdı, "Kaldır oğlum, ne yapıyorsun?" Ben de , aleni çekiyordum demek ki...
Aile içi ilişkiler nasıldı, Kemal Bey?
- Efendim, biz üç kardeşiz. En büyükleri benim. Üçümüz de

 erkeğiz. Cemil ve en küçüğümüz Cengiz. Cengiz'le 13 yaş aramız var. 

Biri mali müşavir, öteki mühendis.
Dayak yer miydiniz?
- Babamdan iyi dayak yerdim. Bakın bir şey söyleyeceğim; bizim

 haylazlığımızın dışında sağlam yapımız vardı. Hocalarımız, hala bizi

 özlediklerini söylerler. Bizden sonra gelen nesli, bizi okutan hocalar 

beğenmiyorlardı. "Kulağını çekiyorum, ağlıyor" diyorlardı. Biz maşallah

, iri kıyım adamlardık... "Baba" dediğimiz talebeler vardı. Şimdikiler minnacık...

 Biz iyi yetiştik. Belli saatten sonra sokakta kalamazdık, oynayamazdık. Babamızı 

gördüğüz zaman eve kaçardık. Top oynadığım zaman dayak yerdim babamdan..

. Adamcağız, yeni ayakkabı almış, gidip top oynuyorum. Ayakkabıyı parçalıyorum 

tabii... O da beni parçalıyordu.
Ekonomik durumunuz nasıldı, para sıkıntısı çektiniz mi?
İyi değildi. Babam Migros'tan emeklidir. Yaz tatillerinde 

ayakkabı, kitap parasına yardımcı olmak için çalışırdım. 

Mesela elektrikçi yanında çıraklık yaptım. Emayetaş Fabrikası'nda çalıştım.
Oralarda da haylazlıklar devam etti mi, böyle 

ilginç bir anı rica etsek.
- Elektrikçi çıraklığım enteresandı. Belli bir süre sonra, 

110 volt elektriği ellerimle rahatça tutabiliyordum. Yanıma

 o sırada bizim arkadaşlardan biri geliyordu. Öğrendik ya, 

elektrikçi olduk ya... Arkadaşımı elektrik yüklü olarak tutardım. 

Havaya fırlardı. 100 bir şey yapmaz. Öldürmez yani, 220 öldürür. 

Şimdi tut deseniz tutamam. Sakın öyle bir şey yaptırmayın bana. 

Yener Bey, deminki sözlerime şöyle devam etmek istiyorum; ailemiz 

bütün cahilliklerine rağmen bizi çok iyi yetiştirdiler. Şimdiki çocuklar 

tabii harika... Evde televizyon var, video var, her şey var. Biz hiçbir şey 

bilmiyorduk, etmiyorduk. Sokakta bilye oynamak, top oynamak, hepsi bu...

 Belli bir yaşa kadar, itfaiyeden bile korktuk. "Çan çan" geçiyor, nedir bu diye

 insan korkuyor... Her zaman görmüyorduk ki... Şimdi benim çocuklarım da,

 öteki çocuklar da her şeyi tanıyorlar...
Çocukluğunuzda yokluğunu en çok çektiğiniz

 şeyler nelerdi?
- Her şeyin yokluğunu çekiyorduk. Ama işte o yokluklar, Kemal Sunal'ı 

yarattı. Daha nice Kemal Sunal'lar yaratmıştır. Sadece sanatta değil, ekonomide,

 iş sahasında nicelerini... Ben tek değildim, o devrin insanları hep böyle yetişti. 

Benim çocuğum, ileride beni beğenmeyecek. Gittikçe kültür seviyesi yükselecek, 

bunu kimse durduramaz. Bir de, galiba belli bir sıkıntıdan gelinince bir yere ulaşılıyor

. Bize bayramdan bayrama elbise alınırdı. Biz o bayram sabahını, bitmeyen gecelerle

 çekerdik. Sabahın köründe, sırf onları giymek için kalkardık. Başucumuzda dururdu zaten.

.. Çok güzel şeylerdi bunlar... Şimdi tatminsiz çocuklar var. Çünkü her şeyi bayramdan

 önce elde ediyorlar. Yeni bir şeyi başının ucunda tutan var mı? Galiba 

onlarmeselelerini halletmişler.

Kemal Bey, şimdi de, tiyatroya girişinizden söz edelim.

 Özellikle yeni kuşak, sizin eski bir tiyatrocu olduğunuzu 

bilmez. İlk elinizden tutan kim oldu?
- Lisede okurken, amatör çalışmalarda bulundum. Çok süründüm

. Ailem bana asla karşı çıkmadı. Ben herkes gibi, bu işe 6 yaşında

 filan başlamadım. Bende bir yetenek görülüp keşfedilmedim. Ben 

biraz geç başladım. Değişik amatör topluluklarda çalıştım. Profesyonel 

olduktan sonra da cebimizden 25 kuruş düşse, eve gidemiyorduk. Çeyrek

 ekmeğin arasına peynir yahut helva koyup yiyorduk. 1966 yılında profesyonel

 oldum. Vefa Lisesi'ndeki öğretmenim sayesinde. Benim oyunculuğuma ve 

çabalarıma güvenen, Belkıs Balkır adlı felsefe hocam vardı. Müşfik Bey'i tanıyormuş.,

 Elimden tuttu, beni götürdü. O gün işe başladım, profesyonel oldum.
İlk rolünüz neydi?
- Fadik Kız piyesiydi. İki-üç tane değişik tip oynuyordum. 

Bir tanesinde sahnenin bir başından girip, öteki başından 

çıkıyordum ve alkış alıyordum.

Kenterler'de ne kadar maaş aldınız?
- 150 lira maaş verdiler. Kenterler'de daha sonra "Deli 

İbrahim"de oynadım. O zaman maaşım 300 lira olmuştu. 

Sonra ayrılıp Ulvi Uraz Tiyatrosu'na geçtim. 4 sene orada 

sahneye çıktım. Aksaray Küçük Opera'da, Arena'da bir sürü 

rolde oynadım. Orhan Kemal'in "İspinozlar"ında Taşkasaplı tipini oynuyordum.

 "Bekçi Murtaza"da ilk perdede, Murtaza'nın karşısında bir bekçiyi, ikinci perdede

 de bir kahveciyi oynuyordum. Ulvi Uraz'dan sonra bir senelik Ayfer Feray 

Tiyatrosu var

. Sonra Devekuşu'na katıldım. Filmciliğe başlayıncaya kadar orada kaldım. 

Film, tiyatro provalarına engel oluyordu. Aksatmaya başlayınca, bırakmamın

 daha iyi olacağını düşündüm. Devekuşu'ndan ayrıldığım zaman 1500 lira maaşım vardı.
Kemal Bey, tiyatrodan sinemaya sıçramanız 

nasıl oldu, sizi kim keşfetti beyazperde için?
- Zeki Alasya benden bir önce "Sev Kardeşim"le 

sinemaya geçmişti. 

Ertem Eğilmez'i tiyatroya davet etmiş. 

Galiba, "Dün-Bugün"ü oynuyorduk

. Ertem Bey geldi, piyesi seyretti. O arada filme

 başlayacaklar. Zeki ile Metin'in rolü 

tamam. Benim filmde bir işim yok. Tarık Akan o 

filmde basketbolcuyu oynuyordu

, yanına uzun boylu adamlar lazımmış. Bu uzun

adamların tiyatrocu olmalarının, 

daha iyi olacağı düşünülmüş. Şehir Tiyatrosu'ndan da birçok 

kişi çağrılmış. Ben de uzun boyluyum diye, Ertem Bey beni de

 çağırdı. "Tatlı Dillim" filminde, Tarık'ın yanında basketçi gençlerden

 birini oynuyordum. Sonra Ankara'da turnedeydik. Film, geç kaldığı için 

İstanbul'a giremedi, ertesi sezona bırakıldı. Yıl 1972... O sırada, Balıkesir'den

 bir grup arkadaşım Ankara'ya geldi. Oyunu seyrettikten sonra, "Senin film 

oynuyor, çok gülüyorlar sana" dediler. "Hangi film?" deyince "Tatlı Dillim"i

 söylediler. Balıkesir ve civarında oynuyormuş. Film işletmeye verilir, işletmeci

 isterse kış sezonunu beklemeden oynatabilir. Ben arkadaşlarıma inanmadım. 

Ama bir taraftan da, güzel bir heyecan duydum. Karışık bir duygular.
Bu filmi İstanbul'da mı seyredebildiniz?
- Sene oldu tabii, sezon açıldı, Saray Sineması'na geldi. 

İlk gün en arkaya gittim, oturdum. Perdede 8 kere ancak

 gözüküyorum. Her görünüşümde salonda kıyamet koptu.

 Suratımı görür görmez büyük alkış ve gülmeler... Lafları duymuyorlardı..

. Suratım, enteresan geldi seyirciye... Sıcak ve kendinden biri buldu sanıyorum

. O zaman şöyle arkama yaslanıp, "Bu iş tamamdır" dedim.

Bundan sonra şöhret yoluna tırmanışlar nasıl gerçekleşti?
Zeki, Metin ve ben birlikte oynadık. İki film sonra, "Salak Milyoner",

 "Köyden İndim Şehire"ler yapıldı. Rollerim hemen büyüdü.

Sizin "salak" tipi nasıl ortaya çıktı?
- İlk filmdeki basketçi, salak bir tipti zaten...

 Duruşuyla, konuşmasıyla, mimikleriyle... Salaklık oradan başladı, gidiyor...

Sayın Sunal, sinemadaki başarınızın sırrı nedir? 

Tiyatro ile sinema arasındaki köprüyü nasıl kurdunuz?
- Genelde baktığımız zaman, tiyatrocuların çoğu 

sinemada başarılı olamamıştır. Bir Kemal Sunal hiç 

olamamıştır da, daha altta bir yer de kendine bulamamıştır.

 Tiyatro oyunculuğu ile sinema oyunculuğu bambaşka şeyler.

 Ben bunu ilk baştan keşfeden oyuncuyum. Keşfettiğim için yürüdü gitti.

.. Dünya sinemasında da, bizde aynı olan şöyle bir durum var. Özel

 hayatında yahut tiyatroda çok komik olan tipler, sinemada başarılı

 olamamışlar. Kamera başka türlü bir şey... Ben özel hayatımda soğuk 

bir adamımdır. Ama filmlerimde, perdeye müthiş bir sıcaklık geçiyor.

 O sıcaklık halkla bütünleşiyor. Bazı tiplere bakıyorum, hem tiyatro 

oyunculuğunu atamıyor, hem de o sempatikliği perdeye geçmiyor.
Sizdeki sihir ne?
- Bende sihir falan yok. Özel bir şey yapmıyorum.

 Bir kere, Allah vergisi, çok güzel bir suratım var. 

İkincisi de, yetenekli oluşum galiba!
Kendinizi komik buluyor musunuz?
- Kendime çok nadir gülerim. Güzel bir şey 

yakalamışsam gülerim. Bazen komik buluyorum kendimi...

 Yener Bey, ben özel hayatımda çok az konuşan, çok soğuk bir adamım.
Film çevirmeden önce, kendinizi hazırlıyor

 musunuz, konsantre olmak gibi alışkanlıklarınız yok mu?
- Hayır, hayır. Öyle şeylere inanmıyorum ben...
Kaprisleriniz?
- Zannetmiyorum kaprisli olduğumu. Yalnız 

çok titizimdir. İşimi çok severim. Çok tertipli 

adamımdır. Bu tertibim bozulduğu zaman sinirli

 olurum. Hiçbir zaman sete giderken bir kostümümü,

 aksesuarımı unutmuş değilim. Makyaj malzemem de

 dahil, hepsini yanıma alırım. Sete hiçbir şeyi teslim etmem. 

Kimseye güvenmem.

 Hatayı ben yaparsam, kendime de sinirleniyorum. Evde de 

öyledir... Çalışma odamda, hangi gözde ne var, ne yok, iğneden 

ipliğe hepsini bilirim. El değdiği zaman hemen farkına varırım.

 Kıyamet kopar, çok sinirlenirim. Bunlar herhalde kapris değil... 

Konsantre oyunculuğa inanmam dedim. Çünkü onlar, devamlı

 yanlış yapan oyunculardır. Tiyatroda da böyledir, sinemada da... 

Tiyatroda oynar, seyirciyle kendi arasında buzdan bir perde vardır. 

Ne seyirciye kendi sıcaklığı geçer, ne kendisine seyircinin sıcaklığı...

 Oyunu oynar, bitirir gider...
Şaban sizin adınızın önünde gidiyor. 

Bu Şaban nereden çıktı?
- Hababam Sınıfı'nda "İnek Şaban" rolünü 

oynuyordum. Üç tane filmde oynadım. Şaban adı 

oradan kaldı, hala da devam ediyor.
Yolda sizi gören hayranlarınızın size Şaban 

diye seslenmelerine kızmıyor musunuz?
- Şaban diyorlar, İnek Şaban diyorlar... Eskileri hatırlayanlar

 Salako diyor... Kesinlikle kızmıyorum. Hatta hoşuma gidiyor.
Şaban daha ne kadar gidecek, kendinizde bir

 yenilik yapmayı düşünmüyor musunuz?
- Yener Bey, bundan sonra filmlerde "Şaban" adın

ı koymasak bile, değişen bir şey olacağını zannetmiyorum.

 Millet 'Şaban' olarak biliyor. Bu yıl, firma yanlışlık yaptı. Film adım Niyazi..

. Adının "Atla Gel Niyazi" olması lazım. Afişler, lobiler hepsinde "Atla Gel Şaban"

 oldu. Seyircilerden bir kişi çıkıp da, filmdeki adın Niyazi, afişte Şaban, demedi. 

Farkına bile varmadı... Kemal Sunal'ın adı, Niyazi olsa ne olur, Şaban olsa ne olur...Eskiden filmlerinizde hayli küfürlü sahneler

 var diye eleştiri aldınız. Şimdi bunlar yok galiba?
- O eleştiriler, bazı basın mensuplarından geldi. 

Bu olayı, çok abartarak, yazıp çizdiler.
Siz aksi görüşte misiniz, küfürlü konuşmuyor muydunuz?
- Küfür ediliyordu. Dört seneden beri küfürlü,

 argo lafları bıraktım. Artık bir tek kelime bulamazsınız.

 Ama, o basın mensupları bunu yazarken sırf Kemal Sunal'ı 

yazıp, çizdiler. "Meyve veren ağaç taşlanır." Kemal Sunal'ın "Eşşoğlueşek"

 sözü, bana göre kimseye batmıyordu. Şaban bu kelimeyi çok güzel söylüyordu. 

Yolda kadınlar beni çeviriyordu. En başı kapalısından, en kürklüsüne kadar... "

Bir kere eşşoğlueşek de, ne olur" diye... Yolda oluyor bunlar... Halka göre bu 

kelime küfür değildi. Birkaç filmde küfür vardı, doğru, onları kaldırdık. Onlar 

da niye vardı? Anadolu filmiydi. Benim Anadolu insanım da öyle konuşuyor yani...

 Özellikle koymadık ki onları...
Filmlerinizi, çocuklar da seyrediyor. 

Onların böyle sözleri öğrenmeleri doğru mu?
- Doğru, haklısınız. Ben de hemfikirim. Ama bizim

 halkımız kızdığı zaman "eşşoğlueşek" der. Bu, küfür

 değil. Şimdi bir buçuk yaşındaki çocuk da bunu biliyor

. Bu, Türk halkının kızdığı zaman kullandığı bir kelimedir

. Şimdi bunları hiç kullanmıyoruz. Bizim bunlara ihtiyacımız 

olmadığını göstermek için kullanmıyoruz.
Ne demek oluyor bu?
- Efendim, zannediyorlardı ki, Kemal Sunal'ın 

filmleri, küfürle iş yapıyor. Hiç ilgisi yok. Bunu 

da ispat ettik. Haa. Bunun yanı sıra neden yalnız 

ben yani... Hatta aşk filmlerinde ne tablolar vardı. 

İki sevgili oynuyor. Biri ötekine "pezevenk" diyor, öteki ona

 "orospu" diye cevap veriyor. Onlar ciddi olarak kullanıyor bu

 sözleri. Sade benim bunları kullanmamamla iş hallolmuyor. 

Evimde kaset seyrediyorum, hala devam ediyor küfürler... Ağzı 

açılmadık küfürler var. Niye yalnızca Kemal Sunal yani?
Çocuklar sizi çok seviyor.
- 3 yaşından 103 yaşına kadar çoluk, çocuk 

herkes Kemal Sunal'ı seyrediyor. Sinema salonları çocuk bahçesi gibi.

Oğlunuz Ali, sizin filmlerinizden hoşlanıyor mu?
- Hiç kaçırmaz, filmlerimin hepsini seyreder.

 Evde videoda değil, sinemada seyreder. Yalnız bazen

 sinirleniyor. Şaban lafına biraz kızıyor, neden bilmiyorum.

 Bir de, filmde beni başkası döverse kızıyor. "Niye sen onu

 dövmüyorsun?" diyor.
Sinemaya getirdiğiniz bir değişik tavrın 

olduğundan söz edebilir misiniz?
- Bazı şeyleri yıktık, zamanında... Antalya Film

 Festivali'nde "Kapıcılar Kralı" filmiyle "en iyi erkek 

oyuncu" ödülünü aldım. Antalya'da ve Türk sinema 

tarihinde böyle bir şey yok. Komedyene değil, bu ödü

l hep jönlere verilmiş. İlk defa ben yıktım o sistemi. Sonra

 Sinema Yazarları Derneği'nin ilk ödülünü, yine aynı filmle 

ben aldım. Ondan sonra da başarılı filmler yapmadım değil, 

ama festivallere göndermedik. O nedenle başka ödül çıkartamadık.
Filmlerinizde, kendi yaşamınızdaki olayları 

da perdeye getiriyor musunuz?
- Bizim Vefa Lisesi'ndeki bazı şakalarımızı "

Hababam Sınıfı" filmlerimize getirdik.
Sayın Sunal, sinemada kendinize rakip 

olarak kimleri görüyorsunuz?
- Şu anda, hiç kimseyi rakip olarak görmüyorum. Girip, çıkanlar

 oluyor, olacaktır da... Kemal Sunal'ı yenmek için arayacaklardır.

 Onlar öyle düşünüp, söylüyorlar. Halbuki yanlış... 50-60 firma var

, ben hepsine cevap veremiyorum. Daha beş tane gelsin, hepsini

 idare eder. Ben senede dört tane film çekiyorum. Özellikle birkaç 

senedir, tek geçerli olan da, Kemal Sunal...
Bu başarı grafiğini daha ne kadar sürdürebileceksiniz?
- Gönlüm, çok uzun devam etmesini istiyor ama,

 bilmiyorum. Ben türümde bir değişiklik yapmayı

 düşünmüyorum. John Wayne, 70 yaşında kovboy

 oynuyordu. Halkı şaşırtmaya lüzum yok. Amacımız

 güldürmek. Halk da bunun için geliyor. Belli bir ekonomik 

bunalımda zaten... Kendini unutmaya geliyor. Hani bir kesim vardı,

 "Aman Türm filmi seyretmem" diyen... Onlara da, ben Türk filmini

 seyrettirdim, sevdirdim. Hala da seyrettiriyorum.
İlyas Salman ile Şener Şen için görüşleriniz nedir?
- Hepsi benim arkadaşım. Şener Şen, iyi oyuncudur,

 kabiliyetlidir. İlyas Salman'ın başarısı bu kadardır. 

Bundan ileriye gidemez. Sert bir suratı var. Şener'le

 beraber oynuyorduk. Benim bir sürü filmimde oynad

ı. Açmazcılık yapıyordu. Yani "kavuklu-pişekar" ikilisini

 oluşturuyorduk. Şimdi tek başına bir deneme yapıyor.

 Bilemiyorum, daha onu da göreceğiz. Ama belli mesuliyetleri alıp,

 film yapacağına, ikinci adamı oynamaya devam etseydi bence, 

kendisi için daha yararlı olurdu.
Kemal Bey, sinema, hatta tiyatroya yeni 

yüzler neden gelmiyor?
- Tiyatronun en son adamları ben ve yaşıtlarım.

 Tiyatro için, feci bir durum bu... Konservatuar sened

e üç-beş kişi çıkartıyor. Onlar da meydanda yok. Bunun

 nedeni, bana göre ekonomik. Bizim gibi helva-ekmeğe talim

 eden yok. Millet 20 yaşına gelince, köşeyi dönmeye bakıyor. Bi

r meslek seçip de, onun çilesini çekeyim, ustası olayım diyen yok. Bu 

yerlere gelebilmek için, sıkıntıları çekmek gerek. Sanat dallarında sürünme

 süresi daha uzun olduğu için kimse gelmiyor. Sinemanın durumu da feci. 

Yapımcı ne yapsın, bir film 30 milyona çıkıyor. Parayı bankaya koysa, daha

 fazla faiz alır. Kalan insanlar, senelerdir bu işi yapan, sanatçı yanları olan 

kişiler. Videoculuk bir yandan vuruyor. Bir tek benim filmlerim iş yapıyor.
Sizin bir ünlü yanınız da cimriliğiniz... 

Sizi hemen herkes, belki Türkiye'nin en 

cimri kişisi olarak tanımlar... Bunun aslını bir de sizden öğrenelim.
- Doğru değil, Yener Bey. Bizim insanlarımız da 

dedikoduya bayılıyor. Benim sokağa atacak param 

yok ki, dağıtayım. Yerine göre para harcamasını severim.
O yerler nereleri acaba?
- Mesela, her akşam üzeri iki duble viski içerim. 

Arkadaşlarım varsa onlara da ısmarlarım. Sokaktan

 geçen herkesi toplayıp, para dağıtamam ki... Cimriliğin 

ölçüsü nedir, bilmiyorum ki?

Şu anda Türk sinemasının en çok kazanan kişisi de sizsiniz.
- Öyle diyorlar... Ama değilim herhalde... 

Türk sinemasında senelerdir oturanlar var. Di mi?
Geleceğinizi güvence altına aldınız mı?
- Onu almaya çalışıyorum işte. Ben bittiğim zaman,

 şimdi cimri diyenler, cimri olmasam benim yanımda mı olacaklar?

 Ne yapacaklar benim için? Hiçbir şey... Bir sürü sanatçıyı görüyoruz

. Bittikleri zaman, en yakın dostları bile yanında yok... Onlar da zamanında

 onlara harcamış. Elinde yok, avucunda yok, dımdızlak kalıyor ortada...
Kemal Sunal nelerden sıkılır acaba?
- Çok kalabalık yerden sıkılırım. Fazla araba 

kullanmaktan sıkılırım. Uzun yol olabilir ama, şehir

 içinde çılgına dönüyorum. Beklemekten sıkılırım.

Ya keyiflendiren olaylar?
- Filmimin iş yapması... Oğlum Ali'nin derslerinde

 başarılı olması. Pekiyi, yahut teşekkür alması... 

Arkadaşlarımla, bir yerlerde içki içmek.
Yemek yapmasını bilir misiniz?

- Hayır, asla... Ne anlarım, ne girerim. 

Her yemeği yerim. Sofradan hiç eksik etmediğim

 şeyler su ve karabiberdir. Tuzla aram iyi değildir, hiç sevmem.
Müzikle aranız nasıl?
- Efendim, Halk Müziği'ni çok severim. 

Türk Müziği'ni de, iyi okuyan olursa dinliyorum.

 Sevdiğim türkücüler İbrahim Tatlıses, Belkıs Akkale, 

İzzet Altınmeşe... İyi ses bunlar.
Türk Müziği'nde?
- Zeki Müren, Gönül Akkor...
Sizde hatırası olan bir şarkı var mı?
- Kaç senesiydi bilmiyorum, "Elbet Bir Gün 

Buluşacağız" vardı... Bizim hanımla aramızdaydı...
Eşinizden önce hiç kimseye aşık olmadınız mı?
- Yok, ben pek öyle aşık filan olmadım. Aşık oldum

, yerlere yapıştım gibi olaylarımı hatırlamıyorum
O halde gelelim evlilik konusuna. Eşinizle 

nasıl tanışıp, evlendiniz?
- Ankara'da tanıştık. 1972 veya 73 olabilir... Devekuşu'yla 

Ankara turnesindeydik. Oyunu seyretmeye gelmiş. Beni beğenmiş

. Kaldığımız otelden beni aradı, konuştuk. Sonra ben onu arayıp, 

randevu verdim. Sonra vazgeçtim, gitmiyordum. Münir Özkul abi, zorla gönderdi

, "Hadi git ulan" dedi. Gittim... İşte gidiş, o gidiş...

Ne zaman evlendiniz?
- Bir dakka... Siz de ahret sualleri soruyorsunuz yani... 1975 Nisan..

. Kaçını, maçını sormayın Allahaşkına... 30 Nisan galiba... Beyoğlu 

Evlendirme Dairesi'nde evlendik. Saat 13.30'da... Saatini biliyorum da,

 gününü bilmiyorum di mi? Nikah memuru çok güldü. Adamcağız hemen

 toparladı işi, nikah cüzdanını verdi, gitti... Gülmekten nikahı kıyamıyordu...
Kaç çocuğunuz var?
- 1977'de Ali dünyaya geldi. Ezo adlı kızım da, 

şimdi 1.5 yaşında. Ezo adı, ünlü "Ezogelin" öyküsünden alınma. 

Ali ile Ezo, bir aşk öyküsünün kahramanlarıdır.
Eşiniz, Şaban'ın filmlerini izler, 

eleştiri yapar mı? 
- İyi seyreder. Birtakım eleştiriler getirir. 

Tümüyle beğenip, beğenmediğini de söyler.
O da Şaban'a gülüyor mu?
- Güler... Bazen çok güler...
Giyime, kuşama merakınıza gelelim. Modayı izler misiniz?
- Hayır, böyle bir merakım yok... Spor giyinmekten

 hoşlanıyorum. Kravatı bütün hayatım boyunca birkaç

 kez taktım, nefret ederim. Ceket pek nadir giyerim. Kışın

 gömleğin üzerine kazak giyerim, üstüne de palto. Ceket giymem.

Herhangi bir koleksiyon merakınız yok mu?
- Hiçbir koleksiyonum yok. Böyle bir merakım da yok.
Sinemada en yüksek ücreti siz alıyorsunuz. 

Bunun ne kadar olduğunu sizin ağzınızdan öğrensek?
- Bunu müsaade ederseniz söylemeyeyim. Değişik paralar alıyoruz.

Vergiden korktuğunuz için mi gizliyorsunuz?
- Yoo, hayır... Bu sene, sadece sinema yapıp, en 

yüksek vergiyi ödeyen adam benim. 13 küsür milyon verdim... 

Geçen sene de 9 küsür vermiştim. Sinema sanatçıları içinde 

benden fazla veren yok.
Söz sinemadan açılmışken, beğendiğiniz 

sanatçıların adlarını soralım.
- Kadın olarak Türkan Şoray, Hülya Koçyiğit, Fatma Girik... 

Bakınız hala bunlara yetişecek bir kadın oyuncu gelmemiştir.

 Bana göre üçü de aynı değerde... Erkeklerde Tarık Akan ve Kadir İnanır...
Kemal Bey, siz yıllardır milyonları güldürüyorsunuz. 

Siz nelere gülersiniz?
- Aslında çok az gülen insanım. Vallahi çok zor 

bir soru daha sordunuz. Birdenbire insanın aklına 

gelmiyor ki... Düşen birine herkes güler, ben de gülerim. 

Başka öyle somut bir örnek yok.
Afişlerde adınızın yazılmasıyla ilgili sorunlar olmuyor mu?
- İsterlerse benim adımı hiç yazmasınlar. 

İnsanlar, benim adımı en başa yazmışlardır

. Küçük oynadığımız zaman da, adımı yazıyorlardı bir 

yerlere. Ben o zaman, o kişilerden daha fazla güldürüyordum,

 daha fazla reaksiyon alıyordum. Toplu oynadığımız zamandan 

söz ediyorum. Şimdi bu yere geldik, başa yazmaya mecburlar, 

yazıyorlar. Bu, benim problemim değil ki... Türkan Şoray'la oynasam,

 benim adımı hiç yazmasa, yapımcıya açıp sormam bile...
Televizyon seyrediyor musunuz, neleri beğeniyorsunuz?
- Eh, ediyoruz... Televizyonda çok enteresan 

olaylar olmuyor. TRT'nin yapımlarına bakayım 

diyorum, genelde hepsi çok kötü... Türk sinemasından

 film alıyor, benim filmim de olsa, gidiyor nerede en 

kötüsü var, onu seçiyor... Herhalde bu, kendi kötü 

yapımlarının kamufle etmek için... Yani "Sinema da

 böyle, biz de böyleyiz" gibilerinden... Halbuki, sinema

 çok ileride. Bir de müzik, eğlence programları yapıyorlar.

 Ben gülmüyorum. Şarkıcısından, sunucusuna kadar hep 

aynı kişiler... Güldürü unsuru çok az.
Sizce nasıl olmalı?
- Bir kere, sağlam bir tekst isteyen iş. 

Zannediyorum, bunlar herhangi bir metin 

olmadan onu, bunu çağırıp çekiyorlar, araya 

iki de komiklik atarız diyorlar. Böyle olsa bile, 

bir dramatik yapı yakalamaları lazım.
Videoda seyrettikleriniz?
- Artık Ali'den ne fırsat bulursak, onunla birlikte 

seyrediyoruz... Seyretmediğimiz Türk filmi kalmadı.

 Evde çocuk oldu mu, ona uyacaksın. Yoksa her odaya

 bir video lazım. Stüdyo gibi...
Nelerden korkarsınız Sayın Sunal?
- Uçağa binmekten ve deniz yolculuğundan korkarım. 

Köprü benim için çok iyi oldu. Eskiden tiyatrodan çıktıktan 

sonra, birkaç kadeh içip, Kabataş'tan araba vapuruna binerek eve giderdim. O 

zamanlar Metin Akpınar'la beraber çok içiyorduk. 

Geceyarısı giderdim Kabataş'a... Bir arabalı vapuru 

uğurlardım Üsküdar'a... Nasıl gidiyor 

diye bakardım... Gider Üsküdar'a, yenisi Kabataş'a 

yanaşır... Arabalar biner, ben de binerken bir dolmuşçu, "Taksim, Taksim" 

diye bağırır. Ben de atlar, Taksim'e dönerdim, 

korkudan binemezdim. Tam sabah güneş çıkarken, 

sabahın 5'inde, bakarım deniz 

sütliman, o zaman Üsküdar'a geçerdim.
Yüzme biliyor musunuz?
- Hayır, bilmem... Denize girmesini de sevmem. 

Bacaklarımı, arada bir vücudumu sokarım.
Söyleşilerimizde, bir gelenek haline getirdik. 

Siz de, bir mal beyanı yapar mısınız?
- Servet beyanı kalktı Yener Bey. Neyse, anlatayım, 

Göztepe'de halen oturduğum bir evim var. Plajyolu'nda 

eskiden oturduğum bir dairem var. Şimdi kirada... Bir de Bakırköy'de 5 tane 

odası olan bir kat var.. Bir BMW, bir de son Almanya

 turnesinde aldığım 1984 Mercedes 200 Dizel arabam var.
Hangi spor kulübü taraftarısınız, bu da 

pek bilinmeyen bir yanınız?
- Fenerbahçeliyim. Eskiden çok maça giderdim. 

Dolmabahçe'deki her maça giderdim. Hastaydık.
Son filminiz "Katmadeğer Şaban"da punk'çı 

oldunuz. Bu akımın örnekleriyle son Avrupa 

turnenizde karşılaştınız mı?
- Çok gördüm. Punk'çılık herhalde, komplekslerden

 kaynaklanıyor. Kendini ispat etmek, dikkat çekmek

 gibi. Diken gibi saçlar, giyimler dökülüyor. 

Bizde olmaz bu iş. Bizde tutmaz. Olursa da, 

birkaç kişi belli bir çevrede kalıp, hemen yok olur

 gider... Avrupa'da bayağı var...
Eskiden çok içki içtiğinizi söylediniz, ne kadardı ölçüsü?
- Sabaha kadar içerdik. Bir şişe viski, bir büyük rakı...
O zaman sarhoşluğunuz da ağırdı, herhalde?
- Hayır, sarhoşluğa inanmam. Sevmem de... 

Bundan daha fazla içtiğim zamanlar da oldu, ama 

sarhoş olmadım. Öyle film koptu film derler, yalan. 

Alkolün arkasına sığınıyorlar.
Rakı içerken, mezeniz nedir?
- Su veya ayva... Ayva, rakı ve viskiyle şahane 

gider. Bunu ben çıkardım. Bıçakla kesersen 

suyu çıkar. Yıkayacaksın güzelce ayvayı, kaşıkla 

parçalara ayıracaksın. Çok iyi olur. Ayva mevsimi 

gelsin, bir deneyin. Ama sulu, ekmek ayvası olacak. 

Boğazında kalmayacak, lokum gibi gidecek.
Gördüğüm kadarıyla sigara içmiyorsunuz?
- Epeyce içtim ama 2.5 sene önce bıraktım. 

Günde bir paket içiyordum. İradem çok kuvvetlidir.

Sinemaya geçmek isteyenler size de başvuruyor mu?
- Herkes şöhret olmak istiyor, herkes isim olmak 

istiyor. Star olmak arzusu fazla. En zengin işadamlar

ı bile bir bakın neler yapıyorlar. Halbuki kenarda dursa, 

gazetede her gün çıkmasa tanınmaz. Ama Sakıp 

Sabancı'ya bakın, şöhret olmak için neler yapıyor? 

Zenginliği tatmin etmiyor onu. Gözükecek, halk 

tanıyacak. Onun yaptığı şeyleri ben yapmadım

 hayatımda, komedyen olarak. Beni hiç kimse, 

kovboy kıyafetiyle uçaktan inerken görmedi. Sakıp Bey, her denileni yapıyor.
Politikaya atılmayı düşünür müsünüz?
- Hayır, düşünmüyorum, ama iyi tiyatro oyuncusunun 

çok iyi politikacı olacağına inanıyorum. Çünkü, oyuncuların 

en başarılı olacağı dal, politikacılıktır.